Een kleine reflectie.
Degenen die mijn pagina soms lezen (en ik weet het, ik neem hier gewoonweg te weinig tijd voor …) kunnen er niet onderuit wat mijn politieke visie betreft. En die visie wordt vaak/meestal omringd door het woord: verandering.
Spanning
Het woordje verandering brengt bij velen, ook bij mij, een lichte spanning teweeg. Wat gaat er veranderen, hoe, wanneer en - belangrijk - welk effect heeft dit op mij en mijn gezin? Of je er nu met een positieve blik naar kijkt of eerder een negatieve, de spanning blijft.
In een gemeente durven er wel eens dingen te veranderen: straten worden heraangelegd, gewijzigde verkeerssituaties, nieuwe reglementen, nieuwe bouwprojecten enz. Elke verandering roept deze spanning op.
Ik probeer dit steeds te verwoorden vanuit het concept 'gezin' dat ieder van ons kent in welk vorm of grootte ook. Elke verandering binnen een gezin brengt spanning. Een zoon die van de lagere school de stap zet naar het middelbaar (hoe gaat dit verlopen, is de afstand tot thuis verder, welke vrienden gaan er gemaakt worden, hoe verloopt het contact met de leerkracht), een aankoop (misschien dit jaar wat korter of niet op vakantie), een lief (eten we vanaf nu met een man meer?), blijft het duren, moet hij of zij mee op uitstap), enz.
Er wordt nagedacht (misschien over dat lief iets minder…) en er wordt besloten. De spanning blijft.
Weerstand
Hetzelfde gebeurt binnen een gemeente. En ja, voor je zegt dat zal wel, ook politiekers denken na! We wikken en wegen. Want in het gezin heb je je eigen microklimaat. In een gemeente gaat dit over vele duizenden mensen, jouw burgers. En net zoals in een gezin vinden zij de beslissing niet altijd (onmiddellijk) fijn. Even terug naar het gezin: de leerstof in de nieuwe school is soms wat moeilijk (misschien kunnen we hulp inschakelen?), tijdens de zomer is er toch nood aan een lange vakantie (misschien stellen we de volgende aankoop dan nog maar even uit) en het lief eet alleen maar spaghetti (misschien lukt pasta met een stukje vlees ook en kunnen we soms ook eens eten gewoon met het gezin …).
Met andere woorden weerstand is als spanning. Ze is aanwezig voor en na het nemen van de beslissing.
Met het enige verschil dat in je gezin maar 1 iemand pruttelt, in een gemeente behelst het vaak meer mensen (wat meer 'leden').
Nooit veranderen?
Moet je daarom niets veranderen?
Natuurlijk niet. Dit zou ook betekenen: nooit van werk veranderen, nooit van lief, nooit een nieuwe auto of een nieuwe zetel en je hele leven in de lagere school blijven hangen.
Verandering hoort bij het leven. Net als weerstand en spanning.
Ook al zou ik (soms) willen dat mijn kinderen gezellig bij mij blijven wonen, niet met een lief naar huis komen dat niets lust, mijn zetel de tijds des tand overleeft en dat ik al mijn geliefden voor altijd bij mij hebt, zo gaat het niet. Kinderen worden volwassen, mijn zoon kiest zijn eigen lief, mijn zetel zakt door en je moet afscheid nemen van mensen rond je.
Dit alles om te zeggen, ik begrijp de spanning, ik begrijp de weerstand. En ja, ik vind het ook fijn als er geluisterd wordt naar mijn mening over een bepaalde verandering. Maar ik besef ook dat deze niet altijd een gevolg krijgt of kan krijgen.
De zetel die wordt gekozen was misschien niet mijn eerste keuze (maar de kinderen vinden hem SUPER), de pedagogische studiedagen op de nieuwe school passen iets moeilijker in mijn agenda (we schuiven wat in de agenda) en je wil geen afscheid nemen van iemand die je lief hebt. De heraanleg van een straat had beter tijdens de minder hectische zomervakantie gepland geweest (maar de aannemer vond van niet) en de gewijzigde verkeerssituatie levert me een boete op (routine… je mocht er 70 …). Soms is het wat het is. Er wordt gewikt, gewogen, besloten. Met en zonder jou. En afgewacht. In spanning. Met of zonder weerstand.
Hup vooruit!
Ik tracht dit te doen met een positieve blik. Een blik vooruit. Tevreden over wat ik had, benieuwd naar wat komen gaat. Want veranderen doet je gezin/je gemeente/de wereld toch. Dat is hoe het leven gaat. En dan kan je er maar beter met een lach tegenaan gaan.