Je kan, als je daar zin in hebt, in de Verenigde Staten een potje moddergevechten bijwonen. Twee mannen of vrouwen gaan mekaar dan wild te lijf in het bijzijn van heel wat modder. Ook in Vlaanderen kan je dit aanschouwen, weliswaar dan in de vorm van varkentjes die zich te goed doen aan een modderbadje. Andere plaatsen waar je dit ook vaak kan aanschouwen is in de buurt van … politiek.
Weliswaar niet de letterlijke vorm, maar moddergevechten en met modder gooien, daar is onze Vlaamse politiek zeer bedreven in. Troost u, niet alleen de Vlaamse. Het is iets van vele nationaliteiten en culturen. Het kent zo nu een dan een piek. Net zoals er meer jonge voetballertjes zich kandidaat stellen bij een lokale voetbalploeg net na een wereldbeker, zo wordt ook de discipline moddergevechten meer beoefend wanneer één of andere verkiezing nadert.
En daar zijn we nu dus aanbeland. Op 14 oktober trekken we met goesting of tegen onze goesting naar het kieshokje en kiezen we wie ons lokaal mag vertegenwoordigen.
Waarom ik nu juist hierover schrijf? Ik, die als beroep weliswaar geen opiniemaker ben maar politica. Hoe kan het zijn dat ik nu juist dit aan kaart …
Wel, omdat ik daar na al die jaren nog altijd even mottig van word. Misschien ben ik geen echte politieker (maar wat is hier de definitie eigenlijk van?), misschien ben ik maar een flauwe trien (te flauw voor de politieke mannenwereld) of misschien ben ik niet mondig genoeg. Wie mij een beetje kent weet dat bovenstaande omschrijving niet klopt. Soms nog altijd met een te grote mond sta ik mijn mannetje/vrouwtje wel en ken ik ondertussen wel de klappen van de zweep. En toch …
Vraag ik me telkens af of de burgers, wij dus want ik ben ook een burger, daar nu op zit te wachten. De Jos die vindt dat Marie een slechte burgemeester was. De Jef die vindt dat Anneke er zes jaar weinig vanaf heeft gebracht. Den Toon die zich uitspreekt over het intelligentieniveau van de Stefan… Zitten we hier nu echt op te wachten?
Behalve in landen waar er 1 iemand alle touwtjes in handen heeft, ik zal geen voorbeelden noemen, is besturen samenwerken. Dus de Jos heeft wel met Marie moeten samenwerken, net zoals Jef met An. Hier dan erna op zitten afgeven, het voelt verkeerd. En dan rijst bij mij te vraag: werkt dit verbindend? Krijgen de mensen in de straat hierdoor (terug) vertrouwen in de politiek. Of blijven ze die politiekers toch maar speciallekes vinden met een speciale roeping.
Ik geef toe, ook ik ben niet altijd zo tevreden met de inzet van Jan of An. Of met de visie van Marie of de werkwijze van de Jos. Wie is dit wel op zijn werk? Ik ken weinig mensen die al hun collega’s even top vinden en met iedereen even vlot kunnen samenwerken. Maar om dit nu in de gazet te gaan verkondigen, voelt dat voor u nu ook niet een beetje verkeerd …?
Genoeg filosofie voor 1 dag, toch zeker voor een politieker. Nog wat verder werken aan de komende campagne. Materiaal, strategie, vergaderen … want vergis je niet, deze flauwe trien gaat er terug voor. En hoopt dat ze met Jos, Jef of Annick verder kan werken in haar geliefde gemeente. Uiteraard zal zij de sterkte van haar ploeg benadrukken en uitspelen. Uiteraard zal zij zich 200 procent mee inzetten tijdens de campagne. Maar moddergevechten …? Nee, dank je. Ik ga liever uit van mijn eigen kracht.