Er wordt veel over geschreven en verteld.
Kinderen met een beperking. Het lijkt de laatste tijd, cru gesteld, bijna een rage. Bijna op ieder kind kleeft men met veel verve een etiket. Soms is het als ouder een opluchting dat dit etiket aangeeft dar er inderdaad een probleem is, maar met het etiket komt de remedie of “handleiding” er niet zo maar bij.
Er wacht een zoektocht. Een zoektocht als ouder (ben ik wel goed bezig, hoe pas ik mij aan en herbezie zowat alles wat ik dacht over opvoeding …), een zoektocht naar een geschikte school (niet elke juf of klas heeft de capaciteit of competentie om een extra zorg op te vangen), een zoektocht als persoon (je verliest vrienden en ook familieleden zijn niet altijd “mee”). En een zoektocht naar een leuke activiteit in de vrije uurtjes.
Komen we nu aan de aap uit de mouw of de reden waarom ik mij even afreageer …
Als je een kind hebt met een rugzakje, in dit geval een rugzakje dat initieel gevuld werd in een ander land. Een kind dat van jou een mama heeft gemaakt en dat je vertrouwt met al zijn zorgen.
Een kind dat toevallig goed kan voetballen en zijn succeservaringen en eigenlijk ook zijn eigenwaarde haalt uit zijn competentie als voetballer, want school is net wat moeilijker… Een zoon met een handleiding want door onzekerheid test hij zijn omgeving. Koppig en volhardend want heeft geleerd dat “only the strong survive”. Een kort lontje maar een gouden hart. Iemand die al meer verlieservaringen gehad heeft, dan de meeste van de volwassenen die dit lezen. Dat je aan deze zoon moet vertellen dat hij voetbal technisch super is, bij de top van zijn team maar dat hij volgend jaar geen provinciaal niveau mag spelen omdat zijn gedrag niet overeenstemt met wat men op provinciaal niveau nastreeft, dan val ik als moeder achterover.
Je kiest er niet voor om ziek te worden, je kiest er niet voor om je leven door te brengen in een rolstoel, je kiest er niet voor om blauwe ogen te hebben en je kiest er ook niet voor om geboren te worden met ADHD.
Een voetbalclub kan er dus wel voor kiezen om jou als persoon niet te willen. Ook al heb je zelf die keuze niet.
Een voetbalclub kan er dus wel voor zorgen dat al het vertrouwen dat je gaandeweg in jezelf hebt opgebouwd, door een beslissing wordt weggeveegd. Bij deze dank ik deze voetbalclub voor het nemen van deze kortzichtige beslissing. (Ter info, dit is geen Schotense voetbalclub) Het puin ruimen zullen wij als ouder wel doen.