Politieker? Dat zal wel in de familie zitten zeker… Wist je niet wat je graag wou worden later? Dat zijn toch maar zakkenvullers!
Hoe wordt ne mens nu ne politieker? Het gebeurde ongeveer 20 jaar geleden (toen de dieren nog spraken). Na mijn studies regentaat op de hogeschool wou ik uitzoeken of unif zou lukken. Als eerste van de familie zou dat straf zijn! Mijn (toenmalig) vriendje was van thuis uit zeer Vlaams gezind. Ik kende er bijster weinig van. Bij ons werd er gepraat over de zaak van mijn ouders. Politiek was niet aan de orde. Met het Vlaams gezinde vriendje ging ik geregeld een cantusje doen, ook bij KVHV. En zo geschiedde dat er plots twee mannen voor de deur stonden. Geen getuigen van Jehova maar afgevaardigden van de VU (Volksunie). Voor de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen (ik woonde toen in Berchem) had Miss aardbei verstek gelaten. En ze zochten nog een vrouwelijke kandidaat. In die periode was de VU niet echt de partij waar je bij ging om snel verkozen te geraken. Er werd gedweept met de kiesdrempel. Maar het maakte me wel curieus. Ik zei dat ik er een nachtje over ging slapen (ik vreesde immers een tweede zit) waarop zij mij uitnodigde voor een gesprek op het partijsecretariaat. Zo zat ik enkele dagen later te wachten op dit secretariaat, naast Liesbeth Homans. Zij werd 3 en ik 4. Samen voerden we campagne in het Antwerpse. De reacties van de medemens waren toen iets minder positief… maar we maakten wel plezier en leerden veel bij. Geen van beiden werd verkozen. Alleen de lijsttrekker, Luk Lemmens. Hij zetelde 6 jaren alleen in de Antwerpse gemeenteraad. En zo begon politiek voor dummies. Na onze terugkomst naar Schoten werd ik voorzitter van de plaatselijke N-VA afdeling. En enkele jaren later kandidaat voor de gemeenteraadsverkiezingen. 6 jaar geleden werd ik verkozen en werd ik schepen in Schoten. En zo word je dus niet Miss aardbei maar een politieker…. Een dorps-politieker, wel te verstaan. Elke dag blijft het een leuke uitdaging om in en voor je eigen gemeente te mogen werken. En te kunnen veranderen.
Heb ik Schoten dan helemaal veranderd? Nee, en dat moet ook niet. Schoten is en blijft mijn thuis. Wat dan wel? Vaak kleine(re) dingen die volgens mij wel een verschil (kunnen) maken.
Een wachtzaal in het gemeentehuis zodat de kindjes wat kunnen spelen. Een nieuwe gemeentelijke website met de mogelijkheid online documenten op te vragen. Geen ticketje meer nemen zoals bij de apotheker maar een klantenvolgsysteem zodat het wachten verminderd wordt. Oprichting van TEJO (therapeuten voor jongeren) waar onze jeugd gratis en anoniem psychologische hulpverlening kan vragen. Jongerencoaches die de leerlingen van drie secundaire scholen bijstaan en mee begeleiden op hun weg. Een inclusieve speeltuin waar kinderen met en onder beperking samen kunnen spelen. Een mantelzorgpremie voor de mantelzorger. Hondenweides voor onze viervoeters. Een haag die fietsers beschermt en verplicht wat verder door te rijden (en niet juist achter de bocht over te steken). Ik kan nog wel even verder gaan. Op 6 jaar kan je echt wel wat doen. Maar je hebt ook een goede portie geduld nodig. Want soms gaat het traag, te traag naar mijn goesting.
Heb ik met andere woorden een nieuwe vaart laten graven? Nee, maar wel steentjes in de rivier gelegd waardoor ze anders stroomt.
Voor mij is kiezen dus niet verliezen. Ongeveer 20 jaar geleden koos ik ervoor een kans te grijpen. Ik raad iedereen aan op het aanbod in te gaan als deze gesteld wordt. Het was een sprong in het diepe maar eentje met een zachte landing, in mijn gemeente.